Bibelebonse Boris

Nattigheid. De Britse premier voelde het niet alleen ‘aan z’n politieke water’. Ook drong het door tot in de fijnste stiksels van zijn maatkostuum. Daar stond hij voor zijn ambtswoning. In de plenzende regen. Verzopen. Bezopen. Wat bezielde hem? Hebben ze geen buienradar in Engeland? Waarom koos hij ervoor om juist daar en juist op dat moment en juist in die omstandigheden nieuwe verkiezingen aan te kondigen? Heel snel al. Op 4 juli a.s.

De overhaast lijkt te wijzen op een persoonlijke openbaring – epifanie wordt het wel eens genoemd – maar getuigt tegelijk van geringe empathie voor zijn landgenoten die rond die datum met hun hoofden eerder bij tennis, voetbal en vakantiekoffers zullen zijn dan bij een gang naar de stembus. En dan wordt impliciet ook nog verwacht dat ze op zijn partij stemmen. Want alleen dan kunnen de Britten verzekerd zijn van een zonnige toekomst waarin de dingen steeds beter zullen worden. Vinden premiers eigenlijk altijd dat kiezers moeten doen. Op hem of zijn partij stemmen. Kan ik billijken.

Maar waarom je zulke vergezichten zou ontvouwen in de stromende regen zullen de PR-girls en marketingboys nog in lengte van jaren verbaasd en verdwaasd met elkaar in discussie gaan, denk ik. Roekeloos. Politieke zelfdoding. Vooropgesteld dat de Tory’s de verkiezingen verliezen wat momenteel de algemene verwachting is. Want anders was het misschien toch wel een meesterzet. Ook als het voetbalelftal Europees kampioen wordt, zou de stemming – in haar dubbele betekenis – in het land er wel eens heel anders uit kunnen zien. Dan zou er bij de kiezers zomaar meer ontvankelijkheid kunnen ontstaan voor het opveren van de economie, beteugeling van de inflatie en de heroïsche buitenlandse politiek waarop de premier prat gaat.Terwijl volgens diezelfde premier de politieke opposant – Labour – met bleekneuzige praatjes voor de vaak komt waarop niemand zit te wachten.

Helaas verliest de mening van de leider van het land wat kleur bij de uitkomt van recente peilingen waarbij ‘zijn’ Conservatieven slechts op 23 procent staan en de oppositie op een riante 44 procent. Van die uitslag worden zijn partijgenoten niet vrolijk. Om meer dan een reden. Zet die trend door dan raken namelijk veel conservatieve Lagerhuisleden hun zetel kwijt. En dus hun baan. En hun inkomen. Zij vinden dat, uit gaande van de rozengeur en maneschijn waarop de premier zich baseert, hij er juist beter aan had gedaan de verkiezingen later in het jaar te plannen. Hadden ze wat meer kunnen kapitaliseren op die florissante vooruitzichten. Om zo de achterstand in de peilingen in te lopen. Dat hun partijleider hen dat wenkend plucheperspectief abrupt heeft ontnomen stemt menigeen bitter.

In de wandelgangen klinkt gemor; de roep om een andere partijleider klinkt al hier en daar. Is er misschien een koningsdrama á la Shakespeare in de maak? Zou kunnen want de naam van de nieuwe hoofdrolspeler waart al rond. Boris de Pfeffel Johnson. Meesteracteur. Kiezersdompteur. De man die weet hoe te winnen. Campagnevoerder bij uitstek. De bon vivant die de bon mot van Churchill belichaamt dat ‘niets dodelijker is dan het landsbelang overlaten aan deskundigen’. Zoals de huidige premier die ontegenzeggelijk zeer bekwaam is maar die deskundigheid niet weet te verbinden met de noodzakelijke humor, is de dissidente klacht.

Niet iedereen is overtuigd. Zij voorzien geen koningsdrama maar eerder een klucht Boris als stand-up komediant. Lachen, daarna boerenkiespijn. De man staat bepaald niet bekend als liefhebber van het politieke handwerk. Integendeel, is toch meer de romanticus, een najager van de imperfectie. Visie daarentegen kan hem niet worden ontzegd, menen vriend en vijand. Anders dan in ons land waar de minister-president prat gaat op zijn visieloosheid, worden bestuurlijke vergezichten in het Verenigd Koninkrijk op waarde geschat. Mits wordt gewaakt voor een overmaat aan hoop, lef en trots, menen degenen bij wie die de beelden van een balorige Boris nog niet geheel van het netvlies zijn gewist. Boris zette soms zoveel stippen op de horizon dat het vergezicht er totaal door vertroebeld raakte, klagen zij.

Klopt. Boris Johnson is niet van pruil, kleum en beklemming. Hij definieert liever een probleem weg dan dat zich erdoor te laten paralyseren. Zo schoot me zijn plan te binnen om – helemaal in de Brexit-modus – een tunnel aan te leggen tussen Groot-Brittannië en Noord-Ierland. Maar dat bleek te veel van het goede. Zelfs voor bouwers van hele lange onderdoorgangen.

Dat met die tunnel deed me tevens denken aan Alice in Wonderland. Nadat zij dat witte konijn – u weet wel die met roze oogjes, jacket en zakhorloge – in een hol ziet verdwijnen, duikt zij er meteen achteraan. Zonder zich te bedenken en er maar een moment bij stil te staan hoe zij er op een keertje ook weer uit zal moeten zien te komen.

Typisch de state of mind van Bibelebonse Boris. Het is dus maar helemaal de vraag of de Conservatieve Partij met een Boris op herhaling niet van de regen in de drup zullen belanden.

Casper Jansen

Photo by Annie Spratt on Unsplash