Opvliegers
Het zit de vliegerij niet mee. Met als kersverse zeperd dat vliegveldje in de polder. De Tweede Kamer wil er […]
De kleur van Brexit
We zijn inmiddels een paar weken verder en wie herinnert zich nog dat blauwe ding. Dat langharig gedrocht, bevallig liggend op het bureau van minister Blok. De excellentie, wiens hang naar het theater mij tot nu toe nog niet zo was opgevallen, gebaarde erbij als een illusionist die tot eigen verbazing zijn truc ziet lukken. Wat overigens niet wil zeggen dat het kunstje in alle opzichten geflikt was. Want al dat hemelsblauw, wie of wat was het eigenlijk, en waarvoor en waarom?
Volgens de minister van buitenlandse zaken was die blauwe pluizigheid bedoeld om doezelende middenstanders wakker te schudden en hen te wijzen op het naderende vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. De vraag die de meesten, na dit ministeriële optrede, evenwel het meest kwelde, was de kleur. Waarom niet gifgroen want dat Britse uitstapje gaat gepaard met de herinvoering van grensobstakels die we juist, ten faveure van de gemeenschappelijke markt, hadden geslecht. Of hesjesgeel, sinds kort de kleur van de onvrede. Of alarmrood want als ik de boodschap van de minister goed interpreteerde, beoogde hij mij met het wollige ding een pleuritis te laten schrikken vanwege de horror van de nakende grensbureaucratie. Maar nee, het werd blauw. Iers blauw? Of blauw in de trant van ‘Brexit-Blauw hoort bij jou!’
Ook over de vraag in hoeverre minister Blok met deze campagne-uitmonstering op creatieve wijze zijn nek had uitgestoken – zoals iedereen weet, heeft Blok veel nek – verschilden de meningen. De een vond het puik want ‘iedereen’ had ’t erover. Maar waarover precies? Over die boertige Blok of die vrolijke flodderbol of over dat speciale loket, waar burgers, organisaties en bedrijven terecht kunnen om doordrongen te raken van de ernst van de scheiding. De ander vond de zaak te ernstig om er grappen over te maken. Maar ook hier bleef het gissen. Hoe koddig was dat blokbeest nou helemaal. Of was de intentie dat de middenstanders, na een bezoek aan het loket, bevrijd lachend huiswaarts zouden keren?
Natuurlijk vielen de blauwe ragebol en diens poppenspeler op de sociale media ten prooi aan grollen en hoon. Maar dat zou ook het geval zijn geweest bij elke andere poging van de minister om de aandacht te vestigen op het schier onvermijdelijke. De kwinkslag die mij deed beseffen dat wij ook op het punt staan een beetje vaarwel te zeggen tegen de Engelse humor, stond in een Engelse krant. Het onderschrift bij de foto van de hoogwaardigheidsbekleder met zijn knuffelmonster luidde: links de Nederlandse minister Blok.
Merkwaardigerwijs vroeg niemand zich af wie er eigenlijk in dat blauwe carnavalstenue zat. Iemand van de Engels-Nederlandse Kamer van Koophandel? Iemand van het reclamebureau dat de minister had weten te overtuigen van het lumineuze van hun idee? Jean-Claude Juncker? Volgens mij is er maar een serieuze kandidaat en dat is minister Kaag van buitenlandse handel. Van haar is de uitspraak bekend dat zij, bij het beschrijven van buitenlandse problemen, nooit aan persoonidentificatie doet. Dat voorkwam zij door zich slim te hullen in een waas van diplomatiek blauw.
We zijn inmiddels op een ruime maand van het afscheid van onze Engelse vrienden en het Monster van Blok lijkt alweer vergeten. Mijn advies: de ragebol niet weggooien maar vier jaar opslaan totdat wederom een voorstel op tafel ligt dat de KLM – de blauwe zwaan – definitief zal worden opgenomen in één groot Frans luchtvaartbedrijf. En dan, om dat gevaar voor eens en altijd af te wenden, de Canadese topman met dat toepasselijk gekleurde schrikbeest voor het blok te zetten.
