Opvliegers
Het zit de vliegerij niet mee. Met als kersverse zeperd dat vliegveldje in de polder. De Tweede Kamer wil er […]
E-James Bond vermorzelt klimaatbandiet
Een remake van de Bond film ‘In Dienst van Hare Majesteit’: volgens Casper de uitgelezen kans om hier en daar beter aan te sluiten bij huidige maatschappelijke ontwikkelingen. Wat dacht u van een elektrische bolide en de MeToo-discussie? Ook kunnen er dan mooi wat verbeteringen in het plot aangebracht worden.
James Bond gaat elektrisch. Wil niet beweren dat dit bericht insloeg als een bom, maar gemengde gevoelens woelde het zeker in me los. Gaat James dan nog wel snel genoeg? Blijft het bandenwerk voldoende ruig? Slurpen geinige gadgets de batterijen niet voortijdig leeg? Volgens de catalogus is het een Aston Martin Rapide E. Eén van de 155 exemplaren, gemaakt door misschien wel de enige autofabrikant die Groot-Brittannië nog niet heeft verlaten. In dat exclusieve karretje scheurt James straks geruisloos snode klimaatsceptici tegemoet. Met een vermogen van 600 PK, een topsnelheid van 250 km per uur en een acceleratiesnelheid – of hoe heet zoiets bij E-auto’s – van zero naar honderd per uur in een krappe 4 seconden, moet hij zonder laadpalen een heel eind kunnen komen. Hopelijk ver genoeg als het erom gaat spannen.
Zal deze cinematografische knieval voor het groene evangelie hiertoe beperkt blijven? Of ligt er een doelbewust script aan ten grondslag waarin Bond de strijd op leven en dood aangaat met een doortrapte klimaatontkenner die de Verenigde Naties chanteert met ‘Operatie Zondvloed’. Een huiveringwekkende blijk van geformatteerd klimaatbanditisme waarmee gigantische losgewrikte, GPS-gestuurde, Arctische en Antarctische ijsschotsen naar ’s werelds kusten zullen worden gedirigeerd om massaal duinen, dijken en delta’s te verwoesten. En dit op ram- en rampkoersende scenario zal verijdeld moeten worden door een mineraalwaterdrinkende en vergeten groenten peuzelende spion? Het zal even wennen zijn. Maar het kan!
Ik baseer mijn vermoedens op een aantal steelse verwijzingen. Zo is er sprake van een remake van de Bondfilm ‘In Dienst van Hare Majesteit’ uit 1969. Los van de titel die naar mijn smaak te veel benadrukt dat de heer Bond ook maar gewoon een ambtenaar is, vind ik zo’n nieuwe versie om meer redenen zo gek nog niet. Zo is het een uitgelezen kans om het slome neefje van de heer L. Rozenwater – die toen de hoofdrol speelde – te doen vergeten. Verder draaide de plot om wat we tegenwoordig milieuterrorisme zouden noemen. Hier niet door het maltraiteren van kippen en varkens maar door de wereldmachten te dreigen met een biologische oorlogvoering, gericht op het onvruchtbaar maken van de totale agrarische sector, dierlijk en plantaardig.
Het smoren van deze apocalyptische hongersnood voltrekt zich in de Zwitserse sneeuw. Niet ondersteund door morbide gejodel of koebellen maar door waarschuwende beelden om vooral niet buiten de pistes te skiën en een bloedstollende rit per bobslee. Of het komt door die toeristische plaatjes, weet ik nog steeds niet. Wel dat de hele enscenering aan James’ prestaties toen ongewild iets braafs gaf; tegenwoordig vinden we dat juist heroïsch.
Of de invloed van ‘Mie Toe’ zichtbaar zal zijn in de nieuwe rolprent? Denk ’t wel. Al is dat natuurlijk wel een dingetje. Ik herinner er echter aan dat het op de plaats waar het satanische plan wordt uitgebroed, weliswaar wemelt van de wulpse boerendeerns maar dat James Bond – zij het na een drietal seriële slippertjes – toch kiest voor een ander en zelfs met haar trouwt. Zo bezien overlappen de huwelijkse mores van toen en nu elkaar best aardig. Hun huwelijk duurt bepaald niet eeuwig. De rancuneuze schurk die James meent onschadelijk te hebben gemaakt, leeft nog en vermoordt het dierbaarste wat zijn tegenstrever bezit. Verdrietend als voorval maar de filmproducten zullen hebben gedacht dat de burgerlijke staat weliswaar niemand misstaat maar toch zelden een positieve invloed uitoefent op de mannelijke lust naar avontuur. De doorstart van James Bond á la James Bond is ontegenzeggelijk de redding geweest van de kudde Bondmeisjes die sindsdien het leven van James Bond en de mannelijke bioscoopbezoeker veraangenaamden.
En dan is er nog de werktitel van de film: Shatterhand. De jonge kijkertjes zegt die titel niks. De grijsaards onder ons daarentegen doet die denken aan de avonturen van de man, die zijn tegenstander met één rake klap op de slaap wist te vellen, en samen met zijn Indiaanse boezemvriend Winnetou, de nobele wilde, het onrecht op de Amerikaanse prairies bestreed. De wereld waarin die twee leefden, is voorgoed verdwenen. Ook die, vooralsnog cryptische en voorlopige, titel maakt nieuwsgierig naar de nieuwe James Bond. Komen mijn vermoedens maar enigszins in de buurt van het werkelijke script, dan voorspel ik dat er over twee jaar sprake zal zijn van een nieuwe Oscarcategorie, een groene. En die zal niet in Hollywood worden uitgereikt maar in Parijs, de stad van het Klimaatakkoord. Aan de elektrisch rijdende maar nog altijd zijn vijanden verbrijzelende en vermorzelende James Bond.
