Geel is het nieuwe roze

Valentijn. Zo die dag is weer voorbij. Kijk er altijd minder uit dan naar carnaval. Maar toch, het is een dag die pas slaagt als de ketenbevoorrading top geregeld is. Maar even terug. Wat is de betekenis van Valentijn. En als we erop terugkijken, hebben inkopers en logistieke managers er dan nog wat aan voor de volgende Valentijn?

Soms denk je iets te weten en dan blijkt het toch anders te zijn dan je dacht. Bij Valentijnsdag denk ik nog altijd dat deze dag en de gestes die erbij zijn gaan horen, ooit begon met het sturen van een briefje of een kaartje aan iemand voor wie een heimelijke liefde of tenminste een grote genegenheid werd gekoesterd. Zonder ondertekening, om de aanbedene of bewonderde niet in verlegenheid te brengen.

Al spraken de roze hartjes die het billetje sierden en soms pijnlijk een gebrek aan decoratieve talent bij de ondertekenaar verraden, vaak boekdelen. Nochtans diende er serieus rekening mee te worden gehouden dat de persoon van adoratie zich van goed noch kwaad bewust is. Dat in het ‘protocol’ bovendien de disclaimer was opgenomen dat de ontvangende partij tot niets verplicht is, zelfs niet als de identiteit van de afzender wordt bevroed. Die tergende staat van onwetendheid blijft dus, ook na ontvangst van het biljetje, bestaan. Anoniem immers. Hoorde bij het spel.

In oude tijden waren het troubadours of minstrelen die, namens zichzelf of een adellijke opdrachtgever, de amoureuze gevoelens vertolkten met hoofse poëzie. Zoetgevooisde dichtregels, zwanger van dubbelzinnigheden en smachtend woordenspel. Bij voorkeur uitgevoerd bij een intiem knapperend haardvuur, onder de meiboom of onder het balkon van de jonkvrouw in kwestie. Al of niet omkranst met de klanken van luit, vedel of draailier. Allemaal bedoeld om de geprezene in verrukking te brengen, bedeesd giechelend en gissend naar de identiteit van wie er schuilging achter de woorden van de minnezanger.

Over wie Valentijn was, zijn de hagiografieën behoorlijk mistig. De schrijvers van de Valentijnannalen maken zich er nogal gemakzuchtig vanaf met de dooddoener dat de ‘heilige terecht wordt vereerd maar wiens daden slechts bij God bekend zijn’. Er zijn er maar liefst vier bisschoppen van die naam die, vanwege hun geloof, dermate akelig aan hun einde kwamen dat weinig nog opneming in de kring van heiligen in de weg stond.

Ik zet mijn kaarten op de Valentijn die de gelukkige bezitter was van een volkstuintje waar hij bloemen kweekte. De bisschop had de gewoonte om bij de bezoeken aan de mensen die aan zijn herderlijke zorg waren toevertrouwd, een ruikertje uit eigen tuin mee te brengen. Op het eerste gezicht niet direct een gebaar waarop de doodstraf staat. Er moet dus meer aan de hand zijn geweest dan louter ‘zeg het met bloemen’. Het schijnt dat deze geplogenheid valt terug te voeren naar een bisschop die in de Romeinse tijd zo vertederd raakte door de liefde van een christelijk meisje voor een heidense legionair dat hij het paar in de echt verbond. Dat druiste in tegen het bevel van de keizer die vond dat ‘twee geloven op een kussen’ vragen om moeilijkheden was. Voor hem voldoende reden om gemengde huwelijken bij wet te verbieden.

Maar, volgens Valentijn, bevestigen uitzonderingen de regel. Een goede eigenschap, zou men zeggen. Toch kostte zijn koppigheid de bisschop letterlijk de kop. De legende wil dat hij, vlak voor zijn executie, de jonge bruid nog een semi-anoniem berichtje stuurde, ondertekend met: ‘groetjes van je Valentijn’. Om het geheel nog wat extra op te fleuren, ging de boodschap vergezeld van een lentebloem, geel, symbool van warmte, zon en een nieuw begin. Die verwachtingsvolle betekenissen horen we ook terug uit de mond van de ‘molenaar uit het midden des lands: ‘is de aarde met Sint Valentijn in het wit gehuld, dan zijn de weiden en akkers met vreugde vervuld’. Niet toevallig zitten onder vroege voorjaarsbloemen heel wat gele.

Geel is de kleur van geluk. Geluk is een palet van ‘gelukzalige’ emoties, onstoffelijke trillingen tussen rood en groen. Voor iedereen verschillend, afhankelijk van persoonlijkheid, omstandigheden en tijd. Geen constante derhalve. Geluk is….gezondheid, avondjurk, eigen huis, celesta bespelen, Elfstedentocht, chipolatapudding, vrijheid van meningsuiting, kinderen, win-win, je innerlijke goeroe vinden, zebra’s, vinyl, zingen, tederheid, oogsten wat je hebt gezaaid, vertrouwen in de toekomst…et cetera.

Geel is de kleur van geluk. Niet roze, dat is de kleur van de liefde en aanpalende gevoelens waarmee ervaringen van geluk worden geassocieerd. Laten we het erop houden: liefde en geluk horen bij elkaar. Wat nog het meest in de buurt komt, is de bewoording door Terpen Tijn, de kunstschilder uit de Bommelsaga, die het benoemde als: ‘…eh, dinges’. Niet in één woord te vangen maar wel in één kleur.

Kan geel de dominantie van roze die het laatste decennium de februaridagen, tot en met Valentijndagen, heeft ingekleurd nog uitwissen? Kan het oorspronkelijke geel van geluk weer in de Valentijnboodschap worden teruggevonden? Ja, dat kan. Inkopers zijn in staat om dit geluksgevoel nieuwe impulsen te geven. Dit jaar nog niet. Volgend jaar wel. Succesvolle inkopers worden vaak spekkopers genoemd. Maar dat ze door hun kleurkeuze van Valentijnspullen, gelijk met hun eigen veine, ook ons geluk kunnen bevorderen, omkranst inkopers tevens met het aureool van gelukbrengers. Handige ketenmanagers en slimme supply chain planners zorgen er dan natuurlijk voor, dat al dat mooie geels op tijd beschikbaar is op zowel het fysieke winkelschap als in alle digitale winkels.

Geel is het nieuwe roze. Dit jaar dan misschien nog niet. Maar in 2023 beslist. Geluk ermee!

Casper Jansen

 

Photo by Tamanna Rumee on Unsplash