Het hele eieren eten

Paaseitjes. Ik wil het met jullie eens hebben over die kleine eivormige chocoladesnoepjes die zich de laatste jaren in steeds meer veelvouden aan ons voordoen. Dat die eitjes vruchtbaarheid symboliseren en daarom vaak naast chocoladehaasjes in het winkelschap te vinden zijn, is zo logisch als wat. Zeker voor wie de voortplantingsdrift van de langoor wel eens heeft aanschouwd.

Dat hazen groot genoegen aan hun proliferatie ontlenen, valt af te leiden aan hun olijke voorkomens zoals deze staan afgebeeld op de wikkels van hun chocolade soortgenoten. Waarbij wel dient te worden opgemerkt dat deze chocoladespecimen zich anders voordoen dan ze zijn. Ze zijn immers hol waardoor de verhouding tussen chocola en de overige fysionomie nogal scheef is. Mooi om te geven, matig om te krijgen. Op het gevaar af dat het gezegde ‘mijn naam is Haas’ onbedoeld negatief dreigt af te stralen op de argeloze die zo’n haas cadeau doet.

In dat ‘gat’ zijn de industriële chocolatiers gedoken. Hun eitjes zijn gevuld. Met van alles en nog wat. Geen smaak te gek. Die smaaktrend werd gepikt van de bonbons, waar zich eenzelfde ontwikkeling voor deed. Patissiers kregen er lol in om chocolade te combineren met andere smaken dan de traditionele noten- en vruchtenvariaties. Exotisch fruit, thee, koffie, specerijen, likeuren en gedistilleerd waarvoor de aloude rumboon ten voorbeeld diende. Vaak subtiel, soms ook resultante van ‘laten we eens iets buitenissigs proberen en zien wat de klant van zo’n gekkigheid vindt’.

Chocoladefashion. Allesbehalve gevaarloos want het combineren van exclusief en exquis verhoogt lang niet altijd de klanttevredenheid. Voor je het weet is jouw bonbonnière in de ogen van jouw clientèle afgezakt tot een ordinaire snoepwinkel. Wanneer dat avontuurlijke met cacao ingang vond, valt moeilijk te achterhalen. Voor sommigen al bij witte hagelslag, bij de ander de vlaflip en bij weer anderen is de introductie van de chocoladefontein het ijk- of dieptepunt; afhankelijk van de mate van appreciatie van deze innovatie op het dessertbuffet.

Culinaire overmoed is bij de makers van de ‘bonbon voor de minvermogenden’ eerder een must. Naast de traditionele vullingen, ontmoeten onze smaakpapillen tegenwoordig ‘mondje-maatjes’ als pompoen, tompouce, suikerspin, cola, proteïne(?). Spinazie? Nog niet gezien. Pizza? Kwestie van tijd. Drop? Is er al, niet geproefd.

Overigens, geen kwaad woord over de cacaoboon. Zit propvol antioxidanten en flavonoïden met hun heilzame werking op hart- en bloedvaten. Die proef je niet maar ze zitten er wel in. Intrigerend vind ik de aanwezigheid van serotonine en dopamine; stofjes die iemand opgewekt en vrolijk maken. Lijkt me de ideale partydrug. In te nemen als zuigtabletje of met een verstuivertje. En vlak het alert makende theobromine niet uit waardoor gebruikers na een feestje of een concert niet, voor zover ik weet, meer tegen bomen aanrijden zoals bij lachgas. Het enige gevaar dat ik zie is dat er smokkelroutes op gang komen waardoor de Rotterdamse haven overbelast raakt, douaniers nieuwe artikelen in de Warenwet uit hun hoofd moeten leren en hasjhonden van de coke moeten overschakelen op cacao. Ik voorzie een markt voor hondenbrokjes: puur of melk gemengd met pens.

Onze regering wil het gebruik van primaire grondstoffen halveren. Metalen, mineralen en fossiele brandstoffen moeten vóór 2030 aanzienlijk in afname zijn gedaald. Twintig jaar later – voor menigeen dus binnen afzienbare tijd – draait onze economie dan honderd procent circulair. Een loffelijk streven maar gaat het ook lukken? Niet door eitjes chocolade te verbieden want anders waren ze wel opgenomen geweest in het Akkoord van Parijs. Wat overigens minder vreemd zou zijn geweest dan gedacht als we bedenken hoeveel energie, grondstoffen en vervoersbewegingen er nodig zijn om al die eitjes te vullen met al die smaken.

Adequaat management van die wirwar aan bevoorradingsketens is ons wel toevertrouwd. Maar kunnen wij, ketenadviseurs, desondanks iets betekenen voor de klimaatneutraliteit van paaseitjes? Dat kan als we het vruchtvlees dat om de cacaobonen zit, uitpersen en dat sap gebruiken om chocolade eitjes ermee op smaak te brengen. Komt uit dezelfde plantage. Gaat moeitelos mee in dezelfde track van de keten. Gek genoeg smaakt dat vruchtensap niet naar chocolade maar naar ananas, lychee en honing. Wat jammer is voor de uitbater van Koek & Zopie die langs de ijsbaan een lactosevrije chocoladedrank had willen serveren. Voor de smaakmultipliers in de paaseierensector daarentegen een kans. Om problemen met de Voedsel- en Warenautoriteit te voorkomen raad ik ze aan fantasienaampjes te kiezen. Zoiets als Majorca Memory voor de ananassmaak, Panda Push voor de lycheeflavour en voor de honing lijkt Sweet Sting me wel wat. Of doe ’s gek en probeer een blend. Shockchoco: zo gegeten, zo vergeten.

Wat nog veel duurzamer is, bijna ‘local for local’ en ook kan: biologische scharreleieren uit Barneveld. De originelen. Naturel verpakt in eigen schaal. Kook ze in kleurrijk bieten-, spinazie- of uiensap en versier de verpakking met guitige ideogrammen: Blije Eieren…..

Vrolijk Pasen!

Casper Jansen

Photo by Wim van ’t Einde on Unsplash