LIVING DAYLIGHT

Reizen door een buis, in een rotgang? In een half uurtje van Amsterdam naar Parijs, dat werk. Waar zag ik dat toch eerder? Was bij het debuut van de vierde James Bond in successie. De temperatuur van de Koude Oorlog is diep in de min. Bond moet een Russische generaal helpen over te lopen naar het westen. De Rus wordt gespeeld door Jeroen Krabbé. Bepaald geen glansrol voor de Nederlandse acteur. Hij speelt eerder een verwarde Sovjetkunstschilder dan een trouweloze KGB – officier. De hele film munt trouwens niet uit door helderheid. Het lijkt er soms op dat de scriptschrijvers geen gelegenheid onbenut hebben gelaten om de filmcarrière van de nieuwe 007 in de kiem te smoren. Zo valt aan de tweede helft van de film geen touw meer vast te knopen. Nog een geluk dat de stunt waarmee Bond via een Perzisch tapijt, glijdend over een aantal elektriciteitsdraden, het vege lijf weet te reden, de bioscopen niet heeft gehaald. Maar de buizenpost bleef erin.  

In het begin van ‘De Stuipen op het Lijf’ – in meer opzichten dus een toepasselijke vertaling van The Living Daylight – wordt de overloper door Bond op een soort reparatiewagentje gedrukt waarmee monteurs liggend de internationale gasleiding controleren. Zo suist de generaal van het Oostblok naar het vrije Westen. De filmpremière van dit hyperloopachtige transportmiddel was in 1987.

Dat niet Veendam maar Bratislava en Wenen voor de ‘eerste hyperloop’ als de ideale locaties uit de bus zijn gekomen, snap ik wel. Maar het ‘OV-vehikel van de toekomst’ heeft die glamour ook niet nodig. Daar komt bij dat het een proefopstelling is. De eerste proefroute is voorzien in 2030 en het gaat er vooral om kruisingen en overgangen van de ene ronde route naar het andere bolle traject zo te testen dat zij niet gaan lijken op zo’n onbewaakte overgangen op het traditionele spoor.

Volgens de Delftse bedenkers van de snelle buizentrein is de werking van de hyperloop eigenlijk doodeenvoudig. Futuristisch maar toch gewoon. De reiziger stapt straks in een capsule die magnetisch door een buis zweeft. Zonder weerstand van lucht of wieltjes. Iedereen die wel eens gevlogen heeft, kent de sensatie van het moment waarop het rollen over de startbaan overgaat in vliegen. Zoiets moet het zijn.

Hemelse buizenpost. Met een snelheid van 700 km/u of meer zodat claustrofobie geen kans krijgt. De buis zelf heeft een doorsnede van 3,5 meter. Dus kan de passagier, gezeten in een comfortabel compartimentje, op reis. Met een Ticket ‘Tube Travel’ op zak.

Volgens zeurpieten verhouden snel reizen door vacuüm gezogen buizen en energiezuinigheid zich slecht tot elkaar. Ze zouden gelijk hebben als het om drie of vier vertrekmomenten gaat. Maar dat is niet zo. De bedoeling is dat er elke 10 á 15 seconden – wel snel instappen denk ik dan – een ‘vrachtje’ door het buizenstelsel schiet. Al zegt dat natuurlijk ook niet alles. Het hangt er vanaf hoeveel passagiers – of vracht – er gemiddeld per rit meegaan. Het probleem dat er een speciaal tracé door landschap komt te lopen, met alle milieurapportages van dien, zie ik niet. Ik neem zonder meer dat de hyperloop wordt geënt op de bestaande infrastructuur. Onder, boven of langs bestaande wegen

Persoonlijk voel ik veel voor de variant ‘onder het Nederlandse fietspadennet’. Vanwege die magneten. Als die ondergronds werken, moet het niet moeilijk zijn om, bij wijze van restmagnetisme, een zwak magnetisch veld boven de buis op te wekken. Als een disruptieve spin – off, gericht op het fietsen en surfen op magneetkracht. In mijn mobiliteitsvisie voorzie ik het einde van de e-bike en de komst van de m-bike. En als bij die transformatie tegelijk de rolkoffer wordt betrokken, dan is er niet alleen sprake van vooruitgang. Dan is zelfs de beschaving een stukje voortgeschreden.

Blijft de vraag of de vinders achter Hardt Hyperloop die film van James Bond hebben gezien. Of doet dat er eigenlijk niet toe?

Casper Jansen

Photo by Vinay Tryambake on Unsplash