Roos van Pandora

In de deuropening staat een man met een doos. Geen gewone deur maar de deur van de ambtswoning van de Engelse premier. Huisnummer 10. De man met de doos is ook niet gewoon. Hij was de strateeg achter de vertrekcampagne van het Verenigd Koninkrijk. Nadat hij in die opzet was geslaagd en Boris Johnson de verkiezingen had gewonnen, werd hij aangesteld als diens topadviseur. Zo te zien is het een gewone kartonnen doos. Zo’n doos waarvan er twaalf in een dozijn gaan. Maar dat geldt ook voor ongewone dozen. Ook daarvan gaan er maximaal twaalf in een dozijn.

Doordat we uit de media weten we dat de man recent zijn congé heeft gekregen, fungeert de doos tevens als symbool van een beëindigde arbeidsrelatie; een vertrekdoos. Of wellicht nog toepasselijker: een exit-box.

Wat kan er allemaal zitten in een doos die uit het ‘Engelse Torentje’ wordt gedragen? Goeie vraag. Door hetzelfde tafereel, een paar straten verderop gefotografeerd, zou immers niemand opgewonden raken. Hier zijn de het situatie en de persoon waardoor de meest brisante vermoedens ontstaan, om een modieus adjectief te gebruiken. Zo wordt een gewone doos, alleen al door de plaats van handeling, een ongewone doos.

Het is vooral de drager van de doos die van de kijker een voyeur maakte. De doos lijkt goed gevuld want de drager houdt de kartonnen kubus stevig tegen zijn buik geklemd. Het kan zijn dat er in de doos allerhande spulletjes zitten waarmee topadviseurs zich gewoonlijk omringen. Een onthoudboekje, een vulpen met inscriptie + inktlap, Engelse drop in een glazen stolpflesje, een handstofzuigertje, DVD’s van House of Cards (Engelse en Amerikaanse versie), een droedel waarvan alleen de doosdrager weet wat het voorstelt, een bruine banaan. Mogelijk een fotolijstje met een tafereeltje uit gelukkiger dagen want die heeft hij zeker gekend. Totdat hij de eega van zijn werkgever laatdunkend een tuthola noemde. Deze kwalificatie, in combinatie met een stormachtig adviseurschap, heeft hem letterlijk naar de uitgang geleid.

Jegens sommigen in het politieke métier die iets stoms hebben gedaan, is de kiezer vaak vergevingsgezind. ‘Ach, hij is de kwaadste niet’. Maar van de voormalige topadviseur van de Britse regeringsleider wordt evenwel vermoed dat hij dat wél is. Aanleiding vormen beschuldigingen aan het adres van Boris Johnson die sinds zijn vertrek de boulevardpers obsederen en bij tijd en wijle epische trekjes krijgt.

Zo zou de hoogste bestuurder van het land het parlement onjuist, ontijdig en onvolledig hebben ingelicht. Daarenboven zou zijn levenspartner hun domicilie dermate luxueus hebben laten decoreren dat de extravagante rekening noodgedwongen naar een bevriende rijke relatie moest worden doorgestuurd. Tevens duiken er allerlei zakelijke akkefietjes en amoureuze pikanterieën op uit het flamboyante verleden van de premier waardoor verguizing dreigt en de benarde staatsman zijn heil dreigt te zoeken in verdoezeling, bagatellisering of strategisch geheugenverlies.

En het zou best wel eens kunnen zijn dat de feitelijke informatie over de wijze waarop die leemtes in zijn bestuurlijke curriculum zich vertaalde in zijn alledaags bestuurlijke handel en wandel, in die doos zit. Er wordt zelfs gefluisterd dat het materiaal thermonucleaire proporties bezit. Waardoor zelfs de ordinairste doos kan transformeren in een voorwerp van geëmballeerde affaires. Strikt genomen kan geen doos verantwoordelijk worden gehouden voor de inhoud. Maar de drager kan dat natuurlijk wel. Vooral als de inhoud potentieel politiek explosief is en epische proporties dreigt aan te nemen. Dan krijgt een willekeurig aangeschafte doos opeens een identiteit. De doos groeit uit tot een Doos van Pandora.

‘Een roos is een roos is een roos’. Deze strofe uit een bekend gedicht schoot me te binnen toen ik naar die doos staarde. De dichteres wilde ermee gezeggen dat de dingen zijn wat ze zijn. En dat is ook zo. Maar de dingen zijn tegelijk óók wat we van ze maken. Zoals DC’s vaak ‘logistieke dozen’ worden genoemd, onwetend van de waarde die er wordt gecreëerd en van het technologisch vernuft dat aan de binnenkant ervan meer en meer te vinden is. Wij, van SCEX, weten dus wel beter als er iemand achteloos roept: ‘Een doos is een doos is een doos…’.

Casper Jansen

Photo by Brandable Box on Unsplash