Zweefmolenlogistiek

Alles goed en wel. Maar wat hebben wij, supply chain adepten, eraan als iemand naar de uiteinden van de dampkring vertrekt, zonder een pakketje af te leveren. Een beetje op en neer gaan in iets kan ook op de kermis. En zweven kan daar trouwens ook: je reinste zweefmolenlogistiek. Wat overblijft is dat gewichtsloze. Want: zeer opwindend!

De kritiek op de ruimtochtjes was dan ook niet van de lucht. Kwam vooral doordat er binnenkort nog meer ‘speeltje voor superrijken’ worden gelanceerd. Daardoor viel de nadruk op wie de eerste zou zijn en wie de hoogste. Baas boven baas. Concurrentie tussen de bovenbazen: Space Race.

Dat die interplanetaire ijdeltuiterij bovendien slecht was voor het milieu probeerde een van de vrijetijdsastronaut te weerleggen door erop te wijzen dat het brandstofverbruik van zijn raketje te vergelijken was van een Boeing die van Londen naar Sydney vliegt. Retourvlucht, neem ik aan.

Maar waarom naar Sydney gevlogen als je er niets te zoeken hebt. Met andere woorden: op de bucketlijst van het ecotoerisme zal een bezoekje aan de ozonlaag pas zin krijgen zodra – heel paradoxaal – is komen vast te staan dat er geen gaten meer in zitten. En dat niet alleen, zij zullen dat ‘dan maar liever de lucht in’ – sentiment ervaren als een laf excuus om de aarde voorgoed te verlaten, in plaats van ons in te zetten voor alles wat op dat blauwe bolletje groeit en bloeit.

Belangrijkste excuus voor die stratosferische doelloosheid is dat het een toeristisch project is. Fun & zo. En daarvan weten we dat de toerist graag vreemde oorden bezoekt. Voor de een om zalig niets te doen, voor de ander het bezichtigen van cultuur of onderworpen worden aan voorgeprogrammeerde avonturen. Welnu, aan die drie randvoorwaarden voor een geslaagde vakantie voldoet het tripje per raket ruimschoots. Want was is er lozer dan gewichtsloos rondwentelen? De overtreffende trap van niets. En zien dat de aardbol blauw is, mag nog steeds als een orbitale exclusiviteit gelden. Ik sluit zelfs niet uit dat het feit dat onze aarde blauw is en niet groen, de dampkringbezoekers tot diepe gedachten zou kunnen verleiden.

Wat deze ruimtetocht maakt tot een toeristisch avontuur is dat de reis zowel middel als doel is. Kosmologisch bungeejumpen. Het “Spiderman+ gevoel”. Wel heel anders dan wat de Chinese wijsgeer ooit benoemde als de Tao, de weg. Een soort van geestelijke gewichtsloosheid, maar dan anders. Al met al, is het verdienmodel zonneklaar. Nu verre zakenreizen in de taboesfeer zijn gemanoeuvreerd, lonkt de private vlucht voor miljardairs. Het sub-orbitale verblijf is lang genoeg voor een sluiten van een wereldomspannende of eventueel galactische businessdeal, zonder potenkijkers, buiten bereik van coronakleuring en vooral geen gewichtigdoenerij want ons kent ons.

Dat ik zo vrij ben het een nichemarkt te noemen, zullen de drie creators van dit nieuwe ruimtetijdperk me niet kwalijk nemen. Dat blijft zo. Ook als straks het reisprogramma zal worden uitgebreid met rondjes om de aarde en vervolgens de maan.

Het bijzonders aan de hele discussie is dat de beschuldigingen aan het adres van de drie ruimtepioniers niet vrij lijken te zijn van jaloezie. Zo hebben wij ketenlogistiekelingen eigenlijk helemaal niets te klagen.

Ga maar na. Op Maan en Mars rijden allerlei karretjes rond. Die hebben ‘we’ er wel heen gebracht en in de meeste gevallen veilig afgeleverd. Ze rijden er weliswaar niet rond met pakketjes maar ze leveren wel bestellingen af. In de vorm van datareeksen en spectaculaire plaatjes. Een soort retourzendingen. Sommige van die vehikels verzamelen ook heelalkorrels waarop bio-kosmologen ooit sla hopen te kweken. Of pastinaken, daar wil ik vanaf zijn. Er moet immers, straks op Mars, wel worden gegeten. Tot die tijd zullen de toeristen zich onderweg tevreden moeten stellen met Vegaburgers door een rietje. Om zo de aardse CO2-doelstellingen enigszins te benaderen.

Alhoewel, uitgerust met de Europese Robot Arm (ERA) die recent vanuit Kazachstan naar het internationale ruimtestation vertrok, had de ontvangst van de ruimtetrip er heel anders uitgezien. Dit device, van Nederlandse makelij, kan zich aan een ‘basisstation’ hechten en stukje bij beetje tussen twee punten bewegen. Met drie polsachtige gewrichten kunnen de vijf meter lange armen van koolstofvezel, aangestuurd door een grijpermechanisme, een astronaut, als een soort glazenwasser of brandweervrouw, gestabiliseerd in de buitenruimte hun werk laten doen, inspecties of reparaties uitvoeren.

Hadden de ‘visionairs’ hun capsule, de drukcabine met panoramaramen, niet met drie maar met zes parachutes uitgerust, en voorzien van zo’n robotarm met een grijper, dan hadden de inzittenden ‘eigenhandig’ uit de vuilnisbelt van oude kunstmanen, afgedankte spaceshuttles en verouderde satellieten een voorwerp kunnen vissen om mee terug te nemen naar de aarde. Schoner aarde, schonere ruimte. Het had van de kosmische droom van een stel enkelingen een logistieke geste van formaat gemaakt. Grandiozer nog dan de anti-aanbak in onze koekenpannen die we, naar verluidt, ook aan die ruimtebezoeken te danken hebben.

Lang leve de vooruitgang!

Casper Jansen

Photo by Scott Webb on Unsplash