Zweefmolenlogistiek

Door Casper Jansen

22/07/2021

Alles goed en wel. Maar wat hebben wij, supply chain adepten, eraan als iemand naar de uiteinden van de dampkring vertrekt, zonder een pakketje af te leveren. Een beetje op en neer gaan in iets kan ook op de kermis. En zweven kan daar trouwens ook: je reinste zweefmolenlogistiek. Wat overblijft is dat gewichtsloze. Want: zeer opwindend!

De kritiek op de ruimtochtjes was dan ook niet van de lucht. Kwam vooral doordat er binnenkort nog meer ‘speeltje voor superrijken’ worden gelanceerd. Daardoor viel de nadruk op wie de eerste zou zijn en wie de hoogste. Baas boven baas. Concurrentie tussen de bovenbazen: Space Race.

Dat die interplanetaire ijdeltuiterij bovendien slecht was voor het milieu probeerde een van de vrijetijdsastronaut te weerleggen door erop te wijzen dat het brandstofverbruik van zijn raketje te vergelijken was van een Boeing die van Londen naar Sydney vliegt. Retourvlucht, neem ik aan.

Maar waarom naar Sydney gevlogen als je er niets te zoeken hebt. Met andere woorden: op de bucketlijst van het ecotoerisme zal een bezoekje aan de ozonlaag pas zin krijgen zodra – heel paradoxaal – is komen vast te staan dat er geen gaten meer in zitten. En dat niet alleen, zij zullen dat ‘dan maar liever de lucht in’ – sentiment ervaren als een laf excuus om de aarde voorgoed te verlaten, in plaats van ons in te zetten voor alles wat op dat blauwe bolletje groeit en bloeit.

Belangrijkste excuus voor die stratosferische doelloosheid is dat het een toeristisch project is. Fun & zo. En daarvan weten we dat de toerist graag vreemde oorden bezoekt. Voor de een om zalig niets te doen, voor de ander het bezichtigen van cultuur of onderworpen worden aan voorgeprogrammeerde avonturen. Welnu, aan die drie randvoorwaarden voor een geslaagde vakantie voldoet het tripje per raket ruimschoots. Want was is er lozer dan gewichtsloos rondwentelen? De overtreffende trap van niets. En zien dat de aardbol blauw is, mag nog steeds als een orbitale exclusiviteit gelden. Ik sluit zelfs niet uit dat het feit dat onze aarde blauw is en niet groen, de dampkringbezoekers tot diepe gedachten zou kunnen verleiden.

Wat deze ruimtetocht maakt tot een toeristisch avontuur is dat de reis zowel middel als doel is. Kosmologisch bungeejumpen. Het “Spiderman+ gevoel”. Wel heel anders dan wat de Chinese wijsgeer ooit benoemde als de Tao, de weg. Een soort van geestelijke gewichtsloosheid, maar dan anders. Al met al, is het verdienmodel zonneklaar. Nu verre zakenreizen in de taboesfeer zijn gemanoeuvreerd, lonkt de private vlucht voor miljardairs. Het sub-orbitale verblijf is lang genoeg voor een sluiten van een wereldomspannende of eventueel galactische businessdeal, zonder potenkijkers, buiten bereik van coronakleuring en vooral geen gewichtigdoenerij want ons kent ons.

Dat ik zo vrij ben het een nichemarkt te noemen, zullen de drie creators van dit nieuwe ruimtetijdperk me niet kwalijk nemen. Dat blijft zo. Ook als straks het reisprogramma zal worden uitgebreid met rondjes om de aarde en vervolgens de maan.

Het bijzonders aan de hele discussie is dat de beschuldigingen aan het adres van de drie ruimtepioniers niet vrij lijken te zijn van jaloezie. Zo hebben wij ketenlogistiekelingen eigenlijk helemaal niets te klagen.

Ga maar na. Op Maan en Mars rijden allerlei karretjes rond. Die hebben ‘we’ er wel heen gebracht en in de meeste gevallen veilig afgeleverd. Ze rijden er weliswaar niet rond met pakketjes maar ze leveren wel bestellingen af. In de vorm van datareeksen en spectaculaire plaatjes. Een soort retourzendingen. Sommige van die vehikels verzamelen ook heelalkorrels waarop bio-kosmologen ooit sla hopen te kweken. Of pastinaken, daar wil ik vanaf zijn. Er moet immers, straks op Mars, wel worden gegeten. Tot die tijd zullen de toeristen zich onderweg tevreden moeten stellen met Vegaburgers door een rietje. Om zo de aardse CO2-doelstellingen enigszins te benaderen.

Alhoewel, uitgerust met de Europese Robot Arm (ERA) die recent vanuit Kazachstan naar het internationale ruimtestation vertrok, had de ontvangst van de ruimtetrip er heel anders uitgezien. Dit device, van Nederlandse makelij, kan zich aan een ‘basisstation’ hechten en stukje bij beetje tussen twee punten bewegen. Met drie polsachtige gewrichten kunnen de vijf meter lange armen van koolstofvezel, aangestuurd door een grijpermechanisme, een astronaut, als een soort glazenwasser of brandweervrouw, gestabiliseerd in de buitenruimte hun werk laten doen, inspecties of reparaties uitvoeren.

Hadden de ‘visionairs’ hun capsule, de drukcabine met panoramaramen, niet met drie maar met zes parachutes uitgerust, en voorzien van zo’n robotarm met een grijper, dan hadden de inzittenden ‘eigenhandig’ uit de vuilnisbelt van oude kunstmanen, afgedankte spaceshuttles en verouderde satellieten een voorwerp kunnen vissen om mee terug te nemen naar de aarde. Schoner aarde, schonere ruimte. Het had van de kosmische droom van een stel enkelingen een logistieke geste van formaat gemaakt. Grandiozer nog dan de anti-aanbak in onze koekenpannen die we, naar verluidt, ook aan die ruimtebezoeken te danken hebben.

Lang leve de vooruitgang!

Casper Jansen

Photo by Scott Webb on Unsplash

Meer van Casper's Column

Casper Jansen

23/06/2025

Operatie Gouden Helm
Dat ding moet toch ergens zijn, zou je zeggen. Zoiets verdonkeremaan je niet zomaar. Omsmelten? Zou kunnen. Want goud. Da’s niet zo moeilijk. Maar wat heb je dan. Een baartje. Soli...

Casper Jansen

30/05/2025

Droomscenario
Hebben ze in India een vooruitziende blik, of zo? Want straks kunnen we vanaf Lelystad Airport niet alleen F35’s zijn vliegen, maar kunnen we zelf ook rechtstreeks naar net zo’n lu...

Casper Jansen

26/05/2025

Handelsoorlogen: Kale Kerst
Dat handelsoorlogen van alle tijden zijn, wordt ons deze week weer eens flink ingepeperd: de President van de Verenigde Staten heeft aangekondigd dat Europa niet voldoende in de pa...

Casper Jansen

12/05/2025

Handelsoorlogen: verspilde moeite
Handeldrijven. Goederen ruilen, kopen en verkopen, en weer doorverkopen. Hebben we altijd gedaan. Als het effe kon door zoete broodjes te bakken. Alles om transacties soepel te lat...

Casper Jansen

18/04/2025

Rokjeskrach! (deel 3 van 3)
De weerslag van zoveel plompverlorenheid bij de man die eerder nog verklaarde zijn handelsbeleid nooit te zullen veranderen en misbruik van goedhartige toegang tot de Amerikaanse m...

Casper Jansen

16/04/2025

Rokjes in de wind (deel 2 van...
Sinds ‘Rokjes Dag’ voor het eerst op de kaart werd gezet, is het straatbeeld ingrijpend veranderd. Spelenderwijs werden de rokjes, waarmee een blokje om werd gegaan, korter. Soms z...

Casper Jansen

14/04/2025

Rokjes Dag (deel 1 van 3)
Rokjesdag. Al geweest of moet nog komen? In wist het even niet. Al voorbij? In de Week van de Lentekriebels? Dan is er altijd een hoop te doen over wat open moet en bloot kan. Moge...

Casper Jansen

01/04/2025

Fietsen op recept
Met welke boodschap leggen we dat fatterige rijden op onze fietswegen aan banden? Niet door te sleutelen aan veranderingen in gedrag, bezweren de deskundigen. Duurt te lang. Allema...

Casper Jansen

28/03/2025

Niet zoenen op het zebrapad 
Aan die dikke banden ligt het niet. Ook niet aan het elektriek. De een vindt ‘m stoer, volgens de ander is ie niet om aan te gluren. Hou je toch. Maar gewoon, qua fiets, eigenlijk ...

Casper Jansen

12/03/2025

Delf, baby, delf
‘We gaan naar Zandvoort bij de zee. We nemen broodjes en koffie mee’. Zee en strand rijmen. Zonder zee is strand gewoon een zandweg. De magie zit ‘m in de combinatie. Van die twee ...