Pauzeknop

Vakantie. De dag waarvan je wist dat die zou komen, is dan toch…eh…gekomen. Beetje anders dan voorgaande jaren, dat wel. Toen wees je op de wereldbubbel een exotisch bestemming aan en was het gaan met die banaan. Tegen sommige moeilijke landen was inenting aan te raden. Hoorde erbij. Na de naald kreeg je zonder morren van de GGD een stempel in een geel boekje; een kleur die we nu niet meer zouden kiezen. Welke farmaceut dat vaccin eigenlijk had ontwikkeld, donderde niet. Ook vroeg niemand naar bijsluiters. Kennelijk bestonden er ooit – oh Happy Days – geen bijwerkingen.

Die prik was gewoon ergens tegen. Tegenwoordig moeten we eerst voor iets zijn alvorens ons immuunsysteem mag worden aangezet tot een reactie tegen.
Het reisavontuur dat vroeger begon zodra voet op vreemde bodem werd gezet, begint tegenwoordig bij de kansberekening over de mate van bescherming die het ene vaccin biedt ten opzichte van het andere. Over schorpioenbeten, giftige vissen en bacteriën die de darmflora teisteren, hoor je niemand meer.

Vakantiekeuzenstress heeft er een extra tobdimensie bij gekregen. Is bij die veertiendaagse rondreis de quarantaineplicht inbegrepen? Het Griekse alfabet uit je hoofd leren om te controleren of die ypsilon of gamma de virusvarianten zijn op jouw vakantiebestemming? Kom op zeg, laat Hippocrates de pestpokken krijgen! De onzekerheid, doorgaans premisse van een ‘Wie is de Mol – achtige reis’, krijgt iedereen er nu gratis bij. Zelfs wie het avontuurarme ‘alles inclusief’- alternatief verkiest boven de bonnefooi is niet gevrijwaard van de nukken van het virus.

Dat corona, voor zover bekend, niet op je ogen slaat, wil nog niet zeggen dat het virus de kijk op eigen land niet heeft beïnvloed. Afgaande op het aantal binnenlandse boekingen is er zelfs sprake van een herwaardering van de geboortegrond. Gaaf land, eigenlijk! Streken, voorzien van een historisch stadje, hebben de voorkeur. Het liefst gestoffeerd met een kasteel, een molen of een boerenschuur, volgestouwd met een collectie dingen die nooit en nergens door iemand anders zijn verzameld; gewoonlijk niet zonder reden. En dan zijn er nog streekkaas, streekbier, streekmosterd, streekkoek, streekstroop. En natuurlijk water, maakt niet uit hoe nat; meren, vennetjes, rivieren, beken en grindgaten, golfslagbad. Zolang het maar niet regent.

Of iedereen in dit vertier de eigen bucketlist herkent, blijft de vraag. Voor wie wil lummelen, lanterfanten en luieren lijkt me deze tijdsbesteding al gauw te zwaar terwijl voor de leerzaam ingestelde ploeteraar zo’n ontdekkingsreis naar de binnenlanden toch al gauw neigt naar een cultuurhistorische braderie. Wat de uitersten van deze uitingen bindt, is de ‘pauzeknop’. Iedereen weet best dat wie zich de hele dag rot rent, gerund wordt door negatieve krachten. Zij verslappen op den duur elk streven naar efficiëntie en reduceren onze creativiteit tot bedenkseltjes. Dan is een tijdelijke staat van niks – het zalige nietsdoen – eigenlijk helemaal zo gek nog niet. Wat dan, heel curieus, weer een doel op zich wordt. Doelloosheid als doel. Wie z’n hoofd wil vullen met originaliteit en vindingrijkheid begint bij het koesteren van onledige gedachten.

Voor wie niet kan kiezen, kan koken een escape zijn. Komt, mits goed voorbereid en met de correcte potten en pannen, in de buurt van meditatie. Poosje geleden, in het oog van de coronacycloon, dacht ik: ‘niet opnieuw paleontologisch in de weer met vlees in een kuil, vlijtig fröbelen met kleefrijst en zeewier of iets roken in een ton. Probeer Poké! Of ‘po kaai’ want zo zeggen ze dat op Hawaii. Een soort sushi maar dan in een kommetje: visjes uit de Stille Zuidzee met groente. Uit mijn keel welde spontaan een sferisch lied op over heupwiegende hoela-hoelameisjes in rieten rokjes, met bloemen in het haar op witte stranden, bespoeld door een azuren zee.

Maar ja, wie wel eens bij de visboer heeft staan kijken hoe hij een Hollandse Nieuwe schoonmaakt, kan weten dat het strippen van zoiets eenvoudigs als een haring geen sinecure is vermits er aan het eind nog iets eetbaars aan de staart moet blijven hangen. Toch was het pas de weerzin van mijn spellingscontrole tegen ongeveer alles wat er op Hawaii over de vis, in de soep of door de sla wordt gedaan, die mijn argwaan wekte: was de culinaire Zuidzeeroute naar het vacuüm van mijn brein wel de juiste?

Een blik op de receptuur deed mijn wankelmoedigheid evenwel pas goed de das om. Togarashipoeder, yuzu kosho en hijiki- dan wel wakame- of nori-zeewier. Of was het te wijten aan de gochujangpasta, de mirin of mogelijk de tobiko of shiso? ‘Schuldige ingrediënten!’ Of zijn wij, van de Supply Chain, de daders? Het is waar dat het smaakpalet van Poké zelfs het dessin van een Hawaiihemd overstijgt. Maar mag dat dienen als excuus waarom supermarkten niet beschikken over een ordentelijk gesorteerd Waikiki-schap?

Tot mijn schrik bemerkte ik dat de volatiliteit, als voorwaarde voor mijn zoektocht naar passieve meditatie, ver te zoeken was en dat daardoor de weg naar actieve meditatie lonkte. Nog niet zo krachtig dat ik met een moker een sloopauto wilde mollen, met een botte bijl wenste in te slaan op een omgewaaide boom of een andere woeste vorm van therapeutische negatieve-energieontlading zocht. Maar toch.

Zal ik dan een quiche gaan bakken, dacht ik verwilderd. Maar een perfecte quiche, met z’n brosse knapperige bodem en zo’n á pointe-smeuïge vulling, is dat niet opnieuw de goden verzoeken? ‘Wat dacht je van een reisje naar Honolulu?’ riep mijn vrouw. ‘Waarom daar naartoe?’ vroeg ik schijnheilig. ‘Ze schijnen daar de heerlijkste visgerechten te serveren, gewoon in een kommetje’.

Vakantie…ik kijk er zeer naar uit. Het was een bizar jaar tot zover met heel erg veel inspirerende en uitdagende opdrachten in de logistieke keten. Dus tijd voor lekker eten, goede boeken en heerlijk lummelen, lanterfanten en luieren.

FIJNE VAKANTIE IEDEREEN!

Casper Jansen

Photo by Jonathan Borba on Unsplash