Oer de France

Dat vliegtuigen uitstoters zijn van heel veel CO2 weet iedereen. Vliegen is vies. En sinds we kansberekeningen hebben losgelaten op de bijwerkingen van sommige vaccins, weten we ook dat je van vliegen eerder trombose krijgt dan van een prik. Wat me slecht nieuws lijkt voor de organisatie van Vliegende Dokters. Maar waarschijnlijk wisten ze dat al en nemen ze gewoon dat risico.

En misschien moeten we dat allemaal doen. Wat we evenwel tegenstond in de discussie die erover oplaaide, was dat het typisch een gevalletjes was van epidemiologische statistiek versus emotionele perceptie bij potentiële prikontvanger. Twee werkelijkheden. Allebei waar maar wie verantwoordelijk is voor de inkoopstrategie kan er weinig mee. De belangrijkste les die we eruit kunnen leren, is dat massacommunicatie en individuele ontvangst van informatie zelden tot een identieke uitkomsten leiden. Het middel ‘massacommunicatie’ is wel eens vergeleken met een enorme injectiespuit die in de samenleving wordt gestoken. Ongetwijfeld heeft de verspreiding van de boodschap hier en daar het gewenste effect. Maar in welke mate, bij wie en met welke bijwerkingen blijft gissen.

Wie niet wil vliegen, kan kiezen voor de trein. Binnenkort zelfs ’s nachts. Door de focus op die gesubsidieerde vervoersmodaliteit lijkt helemaal te zijn vergeten dat je ook met de fiets een heel eind kan komen. Inmiddels is aantal landgenoten dat, bij wijze van een soort quarantaine met vrije uitloop, een vakantiehuisje in eigen land heeft geboekt, erachter gekomen dat de afstand tussen eigen domicilie en het vrijetijdsadres vaak niet meer is dan wat vroeger gold als een gezonde fietsafstand.

Maar sinds dat vervoermiddel geëlektrificeerd is, is fietsen een vrijwel bewegingsloze activiteit geworden waardoor de gezondheidsclaim een flinke deuk heeft opgelopen. Nog versterkt door het groeiend aantal botbreuken op fietspaden. Met als paradox dat men elektrisch moeiteloos een grotere afstand kan overbruggen maar dat er ongetwijfeld een statistiek te vinden is waaruit blijkt dat de kans dat je met je koffertje achterop op weg naar een droompark iets overkomt groter is dan wanneer je vliegt naar de Turkse Riviera.

Het azen van Den Haag en Rotterdam op een stedenstartbewijs van de Ronde van Frankrijk in 2024 of 2025 zou ik dan ook graag in dat gezondheidsperspectief hebben geplaatst. Promotie voor ons oer-Hollands transportmiddel. De rapporten met de zonnigste prognoses van bezoekersaantallen, toeristische inkomsten en naamsbekendheid neem ik dan maar lief. Voor het binnenhalen van de Grand Départ zijn die immers nodig om gemeenteraden over de investeringsstreep te trekken,
Een en ander neemt evenwel niet weg dat zo’n imposant fietsevenement wel degelijk een impuls kan geven aan pedalerende landgenoten om weer eens ouderwets op een fiets te stappen. Ja fiets: zo’n vehikel dat door benen wordt voortbewogen. Een onwennige gedachte wellicht. Maar het kan want het is met fietsen net as met zwemmen, je verleert het nooit.

Niet alleen voor de sportief aangelegde Sales of Category Manager liggen hier de kansen voor het oprapen. Voor wie de opmars van de elektrische fiets heeft gevolgd, voelt het wellicht contra-intuïtief om plots de aandacht van de fietsconsument te verleggen naar vélo’s, aangedreven met gewone trappers. Maar dan wordt vergeten dat de laatste jaren veel ‘gewone’ fietsen juist zijn ingeruild voor een elektrische variant.

Wanneer wordt bedacht dat Nederlanders gewend zijn om gemiddeld 2,9 fietsen in de schuur of garage te hebben staan, dan is er dus ruimte ontstaan voor de retrofiets. Zonder het goed en wel te beseffen, heeft de rijwielhandelaar, door inschakeling van de fietsconsument, een markt gecreëerd die niet is gebaseerd op een passief soort voortbewegen maar op een revival of herontdekking van de eigen kracht als energiebron. De Oer de France. Een boodschap die iedereen snapt. Een beetje handige commerçant weet daar vast en zeker een geweldige trend in te ontketenen.

Casper Jansen

Photo by Reiseuhu on Unsplash